Wij zijn begonnen met samen slapen toen onze dochter Nienke geboren werd. Nienke heeft de 1e week in een co-sleeper op wiegformaat geslapen, daarna sliep ze ’s nachts bij mij in bed. Ik merkte dat zij daar behoefte aan had en eerlijk gezegd voelde het voor mij heel goed en vertrouwd. Ik geef borstvoeding, dus was dat betreft, zat alles goed. De co-sleeper heeft nog wel een tijdje naast het bed gestaan. Als een luxe bedhekje vooral, hoewel ze er af en toe ook overdag in sliep. Onze co-sleeper is afsluitbaar, waardoor ik haar daar ook overdag veilig in kon laten slapen. Ze heeft haar dutjes in die tijd ook vaak op mijn schoot of in de draagdoek gedaan.

Toen ze ongeveer 8 maanden was, begon ze af en toe van me af te rollen. Ze paste inmiddels niet meer in onze co-sleeper op wiegformaat. We hebben toen een ledikant omgebouwd (zijkant eraf en verstevigd met een balk, en het matras op hoogte van het matras van het grote bed gemaakt). Ze kon toen, als ze de behoefte had, zelf de co-sleeper in rollen. Dat deed ze eerst niet zoveel, maar naar mate ze ouder werd steeds vaker. Tegen de tijd dat ze 1,5 jaar was, sliep ze eigenlijk altijd in de ledikantco-sleeper en rolde ze naar mij toe als ze behoefte had aan een nachtvoeding of knuffel. Nienke heeft nachtvoedingen gevraagd tot ze 23 maanden was, daarna werd het minder en niet meer elke nacht.

Toen ik in verwachting was van Isabelle, hebben we een peuterbed naast papa’s zijde van het bed geplaatst. Elke avond mocht ze kiezen waar ze ging slapen en zo koos ze steeds vaker om in dat peuterbed te slapen. De laatste weken van mijn zwangerschap hebben we de ledikantco-sleeper daarom al weggehaald, zij sliep er niet meer en met mijn bekkeninstabiliteit was het wel fijn om er niet omheen te moeten kruipen om in en uit bed te gaan.

Na de geboorte van Isabelle, is de wiegco-sleeper weer naast ons bed gekomen. Maar Isabelle sliep er alleen in de kraamweek soms overdag in. Het is weer dat luxe bedhekje voor ’s nachts, want Isabelle slaapt heerlijk naast me. Nienke moest erg wennen aan haar zusje erbij (en papa en mama moeten delen). Helaas had Isabelle veel pijn door allergieën, waardoor zij ook ’s nachts soms veel moet huilen. Nienke kon daardoor slecht slapen. Ze vroeg of ze met papa op een andere kamer kon slapen en zo deden we het een tijdje, tot de situatie weer zo was dat we allemaal lekker slapen als we met z’n vieren in een kamer slapen en Nienke dat ook weer zag zitten. Mijn man en Nienke sliepen samen, mijn man in een 1 persoonbed en Nienke er tegenaan in haar peuterbed. En Isabelle en ik hadden een zee aan ruimte in ons 2-persoonsbed met een co-sleeper ernaast.

Gelukkig waren de allergieën daarna onder controle en sliepen we weer met z’n allen samen, en wel in een grondbed van 3.40 meter breed (van muur tot muur). Toen de kinderen 5 en 7 jaar waren, wilden ze steeds vaker niet bij ons, maar samen in een slaapkamer slapen. Ze hebben eerst losse bedden gehad, maar gaven na een tijdje aan liever samen te slapen, dus sindsdien slapen ze samen in een tweepersoonbed op een aparte slaapkamer.
Op de grote slaapkamer staan ons eigen tweepersoonsbed met een twijfelaar ernaast. Als de kinderen willen, kunnen ze bij ons komen slapen. Zo zijn er nu sporadisch nog nachten dat we met z’n vieren slapen. Soms ook met drie en soms allebei met een kind, net waar de kinderen behoefte aan hebben. Meestal is het echter de kinderen bij elkaar, en wij als ouders bij elkaar.

We genieten en genoten allemaal van onze nachten. Nienke slaapt prima door de geluiden van Isabelle heen en andersom. En als ouders, tsja, wij niet altijd. Maar dat hoort erbij en doordat we samen slapen en dus in de buurt zijn, is alles snel op te lossen waardoor we ook snel weer slapen.